De weg

Mijn (spirituele) reis begon ergens zo’n 23 jaar geleden. Ik was op drift en wist eigenlijk niet wie ik was en waar ik nou eigenlijk hoorde. Ik voelde me niet verbonden met de wereld en een echt een thuisgevoel ontbrak. Ik raakte verslaafd aan softdrugs en raakte daardoor uiteindelijk nog meer van het padje af.  Althans dat dacht ik. Ik verloor de totale controle, en de stoppen sloegen door. Mijn onderbewustzijn had echter andere plannen met me. Eigenlijk wist ik al vanaf m’n geboorte wie ik was, maar werd verblind door opgelegde doctrines zoals studeren, carriere maken, geld verdienen, huisje, boompje, beestje.
Gelukkig verloor ik niet mijn intuïtie en volgde m’n hart, de weg die me zieldiep was ingegeven.
Deze weg leidde tot ogenschijnlijke toevalligheden, die me op dat moment met juiste personen in contact brachten, die me verder konden helpen,  inzichten konden verschaffen, die ik nodig had om mijn pad te vervolgen en mezelf onder controle te krijgen.
Ik ben tot op de dag van vandaag dankbaar voor de synchroniciteiten die toen in mijn leven plaatsvonden. Alles viel op z’n plek. Ik vond mezelf langzaam terug. Al duurde het nog minstens tien tot vijftien jaar voordat ik echt rust vond.

Spiritualiteit en roots
Ik herontdekte mijn interesse voor spiritualiteit. (Van kinds af aan werd ik geintrigeerd door spiritualiteit en paranormaliteit. ).
Ik verdiepte mezelf in oosterse filosofieën als Boeddhisme en Taoisme, waarmee ik me het meest verbonden voelde gezien mijn Chinese roots. Ik herkende ook die roots ineens. Het gevoel dat mijn Aziatische achtergrond in mijn genen was meegegeven, kon ik niet meer ontkennen. Een gevoel van verbondenheid keerde langzaamaan terug door de herkenning van mijn genetische oorsprong.
Langzaamaan, want ook al was er die herkenning, ik resoneerde nog niet met alles wat ik las. Ik maakte de filosofieën me eigen en paste mijn levensstijl daar op aan, omdat ik intuïtief voelde dat dit de juiste weg was, ook al was nog niet alles echt grijpbaar,. Hoe kon ik deze oosterse wijsheden eigen maken en tot op het bot voelen? De tijd zou het leren.

“Forget what you’ve learned and follow the river, it’ll bring you flowers.”

Ik schreef m’n eigen lijfspreuk, die eigenlijk al mijn hele leven bij me hoorde en waar ik me nu nog steeds mee verenig. En het terugvinden van mijn roots zorgde er ook voor dat ik niet meer mijn oude leven kon leiden, zoals ik dat tot dan toe gedaan had. Ik zette alles op alles om nog meer mijn hart te volgen en voor de volle honderd procent voor mijn grootste passie, muziek, te gaan. Binnen anderhalf jaar liet ik mijn baan als operatie-assistent voor wat het was en werd fulltime muzikant, boeker en evenementenorganisator.
Ik werd me ook bewuster van de wereld. Het feit dat wij als mensheid onze meest destructieve eigenschappen verenigd hadden om ons gestaag naar de afgrond te leiden.  Ik begon in te zien dat de wereld die ons voorgeschoteld werd, misschien niet zo in elkaar stak als ik mijn hele leven dacht. En ook mijn spiritualiteit groeide. Ik zag meer en meer synchroniciteiten in mijn leven en voelde me des te meer verbonden met het universum, met de onzichtbare energieën om me heen.

De speeltuin van het leven
In mijn leven leidde mijn bewustzijnsontwikkeling ertoe dat relaties uit elkaar groeiden, ik meer en meer ontevreden werd over mijn werk- en privésituatie en het kader waarin in leefde. Ik verloor de drive om (echt) te leven. De zoektocht naar vrijheid in mijn leven had zijn hoogtepunt bereikt. Ik wilde werkelijk zijn, wie ik was. Ik had er wel aan geroken, maar zag nog niet in hoe ik het kind in mijzelf, mijn ware ik, wakker kon schudden. Ik raakte verslaafd aan amfetaminen (speed), die me op dat moment een uitweg boden omdat ik door het gebruik van drugs het gevoel kreeg bij mezelf te kunnen blijven, weg van de boze wereld.
Ik dook vol in een creatief bewustzijn, maakte heel veel muziek en (her)ontdekte nieuwe passies, waarvan fotografie de kop heel erg ver boven het maaiveld uitstak en uiteindelijk mijn passie voor muziek overstemde.
Na twee jaar wikken en wegen besloot ik (in goed overleg) ‘oude’ zaken en relaties, en ook de drugs achter me te laten. Ik verbrandde mijn schepen en sloeg een nieuwe weg in. Ik begon een volledig nieuw tweede, of eigenlijk derde leven.
Ik was vastbesloten om te gaan leven van mijn grootste passie op dat moment, de fotografie. Dat ging echter niet van de een op de andere dag. Ik heb dan ook flink wat zand moeten happen, maar alles viel uiteindelijk op z’n plek. Ik leerde dat door diepe dalen te gaan, ik mijn leven begon te herwaarderen. Ik ging gebukt onder enorme financiële stress en angst, maar juist dat zorgde ervoor dat ik meer ging waarderen waar het leven werkelijk om ging. Hoe cliché ook, het ging vooral om de kleine dingen die er echt toe deden. Ik genoot van de vogels waarvan ik ‘s ochtends wakker werd, van nieuwe vriendschappen en werkrelaties, en van de synchroniciteit waarmee mijn leven zich steeds meer vulde.
Mede door die synchroniciteit kwam er een nieuwe relatie op mijn pad, waarvan ik al die jaren daarvoor eigenlijk alleen maar droomde. Het perfecte partnerschap, waar een wederzijds begrip over hoe we onafhankelijk in het leven willen staan centraal staat, wat onze drijfveren en doelstellingen zijn en we vulden elkaar professioneel ook nog aan.
En mijn zakelijke leven ontwikkelde zich tierig en ik verhuisde de stad uit naar het platteland. Een wens die ik steeds meer koesterde en er uiteindelijk voor zorgde dat ik niet meer terug naar de stad wilde.
Door de vele ogenschijnlijke toevalligheden ervoer ik steeds meer op het juiste pad te zijn beland. Ik kon vrij spelen in de speeltuin van het leven, en hoe meer ik speelde en mijn opgebouwde kaders liet varen, hoe meer het me bracht.

Taoisme en de vrijheid
Ik werd steeds bewuster van mijn rol als lichtwerker/inspirator in dit leven en  ook bewuster van het kader, de matrix, waarin ik nog steeds vastgehouden werd. Ik was ondanks mijn nieuwe inzichten toch nog steeds op zoek naar een plek in die grote boze wereld. Ik wilde vrij zijn maar werd ook tegengehouden door mijn ambities, die steeds sterker werden. Ik wilde carriere te maken in de fotografiewereld. En dat lukte toen ik na drie jaar hard werken  als freelance fotografiemanager in een van de ‘leading’ fotostudios in Nederland aan de slag kon. Ik rende acht maanden lang de benen onder mijn lijf vandaan. Het was helemaal mijn ding. Ik was bezig met mijn passie, fotografie, ik kon de werkvloer organiseren met mijn organisatietalent en mijn mentorschap uitdragen, waar ik in mijn muziekjaren ook veel plezier aan beleefde. Maar er knaagde iets: Ik was niet vrij! Ik zat vast in de matrix!
Ik vervolgde mijn weg en begon me ook weer te verdiepen in de Oosterse filosofieën die ik jaren daarvoor had ontdekt. Ik merkte dat ik meer begon te resoneren met de inhoud van de eeuwenoude wijsheden. Het werd eindelijk grijpbaar. Ik las de Tao Te Ching, de gedichtenbundel die de basis vormt voor de Taoistische leer en ik herkende mijn spirituele en wereldbeeld wat ik het afgelopen decennium heb ontwikkeld op iedere pagina, letter voor letter. Ik deed een Tai Chi cursus die ik al jaren uitstelde en mijn innerlijke ontwikkeling begon hoogtij te vieren. Diep in m’n hart voelde ik dat alles klopte. En dat dat kwam door het bewustzijn, één te zijn met alles, een te zijn met het universum. Dat er zonder donker geen licht kan zijn. Dat goed en slecht een zijn. En dat, wat ik al wist nog eens bevestigd werd: door alles, het leven, op een natuurlijk beloop te laten, alles uiteindelijk goedkomt en op z’n plek valt. Dat het leven is als een dans of een muziekstuk. Het leven heeft dalen nodig om uiteindelijk weer de berg te kunnen beklimmen. Yin Yang.
De spreuk die ik jaren daarvoor had bedacht, mocht nu met recht een lijfspreuk genoemd worden. Het leven bracht de bloemen die ik wenste…. Omdat ik ze wenste zonder verlangen. Ik leefde gewoon mijn leven in het nu en keek wat het me bracht. Zonder bang te zijn voor de toekomst, die (nog) niet bestaat, zonder bang te zijn voor wereldse en aardse zaken (en die los te laten), en zonder gehinderd te zijn door het verleden. Er is alleen het nu en daarin mag je volledig jezelf zijn.

Droomleven en ultieme vrijheid
En toen, schijnbaar vanuit het niets op een heldere zomeravond  werd ik écht wakker. Ik keek naar de sterrenhemel vanuit mijn boerderijtuin en kreeg het visioen en een diep euforisch gevoel dat ik echt vrij ben, zo vrij als een vogel. Dat ik kan doen en laten wat ik wil in mijn leven. Ik kan manifesteren wat ik wil, zolang ik er echt in geloof, in mezelf, in m’n dromen. Dat ik de keuze had om uit de matrix te stappen wanneer ik zou willen. En dat is wat ik deed. Ik hief mijn glas wijn naar de sterren en dankte het universum, mijn engelen, of mijn hogere zelf (hoe je het ook wilt noemen) voor deze openbaring. Ik had ineens geen (levens)vragen meer. Ik koos die avond voor 100% voor mezelf en mijn vrijheid. En dat bracht nog meer synchroniciteit.
Die synchroniciteit heeft er toe geleid dat ik nu een droomleven leidt, al is het geen droom meer maar zelfgemanifesteerde realiteit. Ik ben heel dankbaar voor de kansen die ik de afgelopen jaren kreeg, de innerlijke lessen en levenslessen. Waar de rivier me heeft gebracht en geniet met volle teugen van de bloemen die me geschonken zijn.

Lichtwerk en healing
Maar hier stopt het leven natuurlijk niet. Na een half leven vol ervaringen en lessen wil ik graag anderen helpen op hun pad van verlichting. Doordat ik verhuisde naar De Nieuwe Maesberg, middenin de bossen  bij Arnhem werd ik geinspireerd om op mijn manier bij te dragen aan een nieuwe wereld, een nieuwe dimensie. Ik deed een cursus Pranic Healing, onwikkelde bewustzijnsworkshops en ik richtte Tao of Chi op als basis voor het lichtwerk wat ik doe.  Heb je interesse in een healing, taijiles of workshops? Schroom vooral niet om contact op te nemen.

Samen op naar de vijfde dimensie!
Tse Kao

 privacy | algemene voorwaarden